Miłość i szacunek są podstawą kultu przodków, szczególnie w hinduizmie. Uważa się, że zmarli nadal istnieją i mogą zapewnić wskazówki, aby w ten sposób wpływać na przeznaczenie żywych.
Starożytny Hindus praktyka kult przodków przez okres 15 dni, obserwowany raz w roku przez Hindusów, nazywa się „Pitri-Paksza’ („dwa tygodnie przodków”), podczas którego wspomina się przodków, oddaje im cześć i prosi o ich błogosławieństwo.
W tym okresie pamięci Hindusi na całym świecie zastanawiają się nad wkładem i poświęceniem swoich przodków, abyśmy mogli lepiej żyć naszym obecnym życiem. Także, kultura, tradycje, wartości i ustanowione przez nie boskie dziedzictwo, abyśmy rozkwitali w naszym życiu i byli dobrymi jednostkami. Hindusi przywołują obecność dusz, które odeszły, szukają ochrony dusz, które teraz odeszły i modlą się za wcielone dusze, aby zaznały pokoju i spokoju.
Opiera się to na głęboko zakorzenionej koncepcji pism wedyjskich, która mówi, że kiedy człowiek się rodzi, rodzi się z trzema długami. Po pierwsze, dług wobec Boga lub najwyższej mocy zwanej „Dev-rin”. Po drugie, dług wobec świętych zwany „Rishi-rin” i trzeci dług wobec własnych rodziców i przodków zwany „Pitri-rin”. Są to długi na czyjeś życie, ale nie są one oznaczone jako zobowiązanie, jak mogłoby się wydawać. Jest to sposób, w jaki pisma święte zaszczepiają świadomość obowiązków i odpowiedzialności, które dana osoba ma tendencję do przeoczania w swoim doczesnym życiu.
Dług zwany „Pitri-rin” wobec rodziców i przodków jednostka musi spłacać przez całe życie. Silne przekonanie jest takie, że nasze życie, nasze istnienie, w tym nasze nazwisko rodowe i dziedzictwo, jest darem otrzymanym od naszych rodziców i naszych przodków. To, co rodzice robią dla swoich dzieci, kiedy je wychowują – dając im wykształcenie, karmiąc je, zapewniając im wszelkie możliwe wygody życiowe – nasi dziadkowie spełnili wobec rodziców te same obowiązki, które wtedy rodzice mogli zapewnić dzieciom. Dlatego jesteśmy dłużni naszym dziadkom, którzy są wdzięczni swoim rodzicom i tak dalej.
Dług ten spłaca się dobrym życiem, przynosząc sławę i chwałę rodzinie, a z kolei przodkom. Nasi przodkowie po śmierci nadal myślą o nas jako o zmarłych duszach troszczących się o nasze dobro. Chociaż nie mają żadnych oczekiwań, można w ich imieniu dokonywać aktów miłosierdzia i ciepło o nich wspominać, ponieważ dzięki nim jesteśmy tym, kim jesteśmy.
W ciągu tych dwóch tygodni ludzie składają małe ofiary z myślą o przodkach. Przekazują żywność głodnym, modlą się o ulżenie cierpieniu, pomagają potrzebującym, robią coś dla ochrony środowiska, poświęcają czas na prace społeczne. Ten akt kultu przodków opiera się wyłącznie na wierze (tzw 'szraddha’ w języku hindi) i duchowe połączenie i wykracza poza bycie tylko hinduskim rytuałem.
Coroczny kult przodków nazywany jest „Shraadh”, podczas którego należy wykonywać czynności, aby pamiętać, uznawać i podtrzymywać dumę ze swojego rodzinnego rodu. Jeśli przodek już nie żyje, wówczas syn lub potomek musi złożyć „pind” lub oblacje, aby dusza zmarłego mogła otrzymać zbawienie (lub mokszę) i spoczywać w pokoju. Odbywa się to w Gaya, Bihar, nad brzegiem rzeki Falgu.
Coroczny 15-dniowy okres kultu przodków przypomina nam o naszej linii i naszych obowiązkach wobec niej. Uczeni filozofowie wierzą, że stan chaosu i niepokoju, który odczuwamy zarówno w naszym wewnętrznym, jak i zewnętrznym świecie, jest głęboko zakorzeniony w chwiejnym związku z przodkami. W ten sposób oddawanie czci przywołuje je, a one z kolei nadal zapewniają nam przewodnictwo, ochronę i zachętę. To doświadczenie daje możliwość ponownego połączenia się emocjonalnie i duchowo z pamięcią o naszych przodkach, mimo że niewiele wiedzieliśmy o ich istnieniu. To połączenie może silnie rezonować i możemy odczuwać ich obecność w ochronie w sposób, który nie jest ograniczony fizyczną egzystencją.
***
