Nie jestem pewien, czy ten system kultu, w którym przyroda i środowisko stały się częścią praktyk religijnych, wyewoluował, czy też został skonstruowany tak, aby ludzie mogli dbać o swoją przyrodę i środowisko.
Karna, jeden z głównych bohaterów Mahabharaty, był synem Suryi (bóstwa Słońca). Żywo pamiętam odcinek o synu Suryi w niezwykle popularnym bollywoodzkim serialu telewizyjnym z lat dziewięćdziesiątych i oto moja niezdolność do rozwiązania konfliktu, w jaki sposób ten sam Surya (bóg słońca) może być czczony w postaci bogini matki w Chhath Puja?
Jest aż nadto jasne, w jaki sposób Słońce, jako główne źródło światła i ciepła, wzbudzało szacunek wśród istot ludzkich od początku cywilizacji. W prawie wszystkich kulturach kult sił natury, a zwłaszcza kult słońca, był powszechny od czasów prehistorycznych. W większości tradycji religijnych Słońce jest uważane za męski sposób bycia, ale jest również uważane za żeńskie źródło życia na ziemi. Jednym z wielu takich przykładów na świecie jest słynna Chhath Puja, starożytne święto kultu słońca obchodzone na równinie Gangetic w Bihar i na wschodzie UP, kiedy to Słońce jest czczone w postaci bogini. Być może zaczęło się to w okresie neolitu, kiedy w dorzeczu rozwinęło się rolnictwo. Być może Słońce było rozumiane jako moc macierzyńska, ponieważ jego energia jest podstawą życia na ziemi, stąd mógł się rozpocząć jego kult w postaci bogini.
Głównymi czcicielami w Chhatha Puja są zamężne kobiety, które świętują, aby uzyskać błogosławieństwo dla swoich dzieci i pomyślność swojej rodziny.
Wierni składają bogu słońca ofiary z pospolitych produktów rolnych, takich jak owoce i warzywa, jaggery, jako wyraz wdzięczności za wsparcie w produkcji żywności rolnej dla życia wszystkich żywych istot na ziemi. Ofiarę składa się stojąc w rzece wieczorem do zachodzącego słońca oraz rano do wschodzącego słońca.
Kosi („ziemny słoń z lampami oliwnymi”) to specjalny rytuał wykonywany przez wyznawcę po spełnieniu określonych życzeń.
Nie jestem pewien, czy ten system kultu, w którym przyroda i środowisko stały się częścią praktyk religijnych, wyewoluował, czy też został skonstruowany tak, aby ludzie mogli dbać o swoją przyrodę i środowisko.
***
Autor/współautor: Arvind Kumar
Bibliografia
Singh, Rana PB 2010. Festiwal bogini słońca „Chhatha” w regionie Bhojpur w Indiach: etnogeografia niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Asiatica Ambrosiana [Accademia Ambrosiana, Mediolan, Włochy], tom. II, październik: s. 59-80. Dostępne w Internecie pod adresem https://www.researchgate.net/profile/Prof_Rana_Singh/publication/292490542_Ethno-geography_of_the_sun_goddess_festival_’chhatha’_in_bhojpur_region_India_From_locality_to_universality/links/582c09d908ae102f07209cec/Ethno-geography-of-the-sun-goddess-festival-chhatha-in-bhojpur-region-India-From-locality-to-universality.pdf Dostęp 02 listopada 2019 r
***
