Dziś obchody Maha Shivratri
Uznanie autorstwa: Peacearth, CC BY-SA 4.0 , za pośrednictwem Wikimedia Commons

Mahashivratri, to coroczne święto poświęcone Panu Śiwie, tzw Adi Deva.  

Jest to okazja, aby bóstwo wykonuje swój boski taniec, zwany Tandawą lub kosmicznym tańcem Śiwy.  

REKLAMA

"W religii hinduskiej ta forma tańczącego Pana Shivy jest znana jako Nataraj i symbolizuje Shakti, czyli siłę życiową. Jak wyjaśnia tablica obok posągu, wierzy się, że Pan Śiwa powołał Wszechświat do istnienia, motywuje go i ostatecznie go ugasi. Carl Sagan narysował metaforę między kosmicznym tańcem Nataraja a współczesnymi badaniami „kosmicznego tańca” cząstek subatomowych”. (CERN)  

Słynny astrofizyk Carl Sagan nakreślił metaforę między kosmicznym tańcem Śiwy a kosmicznym tańcem cząstek subatomowych w następujących słowach:  

"Religia hinduistyczna jest jedyną z wielkich światowych religii wyznających ideę, że sam Kosmos podlega ogromnej, wręcz nieskończonej liczbie śmierci i ponownych narodzin. Jest to jedyna religia, w której skala czasu odpowiada, bez wątpienia przypadkowo, skalom współczesnej kosmologii naukowej. Jego cykle trwają od naszego zwykłego dnia i nocy do dnia i nocy Brahmy, o długości 8.64 miliarda lat, dłuższej niż wiek Ziemi czy Słońca i mniej więcej o połowę krótszej od Wielkiego Wybuchu. I wciąż istnieją znacznie dłuższe skale czasowe. 

Istnieje głębokie i pociągające przekonanie, że wszechświat jest tylko snem boga, który po stu latach Brahmy rozpuszcza się w śnie bez snów. Wszechświat rozpuszcza się wraz z nim – aż po kolejnym stuleciu Brahmy porusza się, układa na nowo i znów zaczyna śnić wielki kosmiczny sen. Tymczasem gdzie indziej istnieje nieskończona liczba innych wszechświatów, z których każdy ma własnego boga śniącego kosmiczny sen. Te wielkie idee są łagodzone przez inne, być może jeszcze większe. Mówi się, że ludzie mogą nie być snami bogów, ale raczej, że bogowie są snami ludzi. 

W Indiach jest wielu bogów, a każdy bóg ma wiele manifestacji. Brązy Chola, odlane w XI wieku, obejmują kilka różnych wcieleń bóg Śiwa. Najbardziej eleganckim i wysublimowanym z nich jest przedstawienie stworzenia wszechświata na początku każdego cyklu kosmicznego, motyw znany jako kosmiczny taniec Śiwy. Bóg, zwany w tej manifestacji Natarają, Królem Tańca, ma cztery ręce. W prawym górnym rogu znajduje się bęben, którego dźwięk jest dźwiękiem stworzenia. W lewym górnym rogu znajduje się język ognia, przypominający, że nowo stworzony wszechświat zostanie całkowicie zniszczony za miliardy lat. 

Lubię sobie wyobrażać, że te głębokie i piękne obrazy są rodzajem przeczucia współczesnych idei astronomicznych. Bardzo prawdopodobne, że Wszechświat rozszerza się od Wielkiego Wybuchu, ale nie jest wcale jasne, czy będzie się rozszerzał w nieskończoność. Ekspansja może stopniowo zwalniać, zatrzymywać się i odwracać. Jeśli we wszechświecie jest mniej niż pewna krytyczna ilość materii, grawitacja oddalających się galaktyk będzie niewystarczająca, aby zatrzymać ekspansję, a wszechświat ucieknie na zawsze. Ale jeśli materii jest więcej, niż możemy zobaczyć – powiedzmy, ukryta w czarnych dziurach lub w gorącym, ale niewidocznym gazie między galaktykami – wtedy wszechświat będzie się trzymał razem grawitacyjnie i będzie uczestniczył w bardzo indyjskiej serii cykli, rozszerzanie się, po którym następuje kurczenie się , wszechświat po wszechświecie, Kosmos bez końca. 

Jeśli żyjemy w takim oscylującym wszechświecie, to Wielki Wybuch nie jest stworzeniem Kosmosu, a jedynie zakończeniem poprzedniego cyklu, zniszczeniem ostatniego wcielenia Kosmosu”. (fragment książki kosmos przez Carla Sagana strona 169).  

***

***

REKLAMA

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Wpisz swój komentarz!
Proszę podać swoje imię

Ze względów bezpieczeństwa wymagane jest korzystanie z usługi Google reCAPTCHA, która podlega Google Polityką prywatności i Warunki korzystania.

Zgadzam się na te warunki.